و من برگ بودم كه طوفان گرفت

و ديدم كه اين قصه پايان گرفت

بهار تو آمد به ديدار من

و آخر مرا از زمستان گرفت

كوير تنت را به باران زدند

تن آسمان از عطش جان گرفت

تو مي رفتي و چشم من چشمه بود

و من خيس بودم كه باران گرفت

عجب بارشي بود بر جان من

كه چون رودي از عشق جريان گرفت

هواي تو بود و خيال تو بود

كه دست مرا در خيابان گرفت

حقيقت همين است اي نازنين

كه چشمت غزل داد و ايمان گرفت

تو و كوچه و آن زمستان سرد

و من برگ بودم كه طوفان گرفت